10-6-2011

BLOG: Redactie CIWF - 10 juni 2011

Als we met het word ‘taal’ een bepaald communicatiesysteem bedoelen, kunnen we zeggen dat dieren allerlei eigen talen spreken. Kippen hebben bijvoorbeeld meer dan 30 verschillende roepen die ze gebruiken om hun groep te wijzen op voedsel of gevaar. Kuikens communiceren vanuit het ei al met hun moeder, jonge hanen hebben een speciale ‘voedselroep’ om de hennen te laten weten dat er voedsel is gevonden en hennen maken een lieflijk kraaiend geluid als ze tevreden zijn.

Varkens zijn kletskousen; ze communiceren met geknor, gepiep, geronk, gesnuif, met kauwende geluiden en met het geklik van hun tanden. Zeugen hebben een speciale roep voor hun biggetjes als het tijd is om te zogen. Zeugen en biggen communiceren daarnaast met elkaar door middel van gepiep en gegrom en als biggen van hun moeder gescheiden worden, gaan ze om haar gillen. Wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat zeugen sterker reageren op wanhopige kreten van koude, hongerige biggen dan op het geroep van grotere, meer weldoorvoede biggen.

Dieren begrijpen soms ook elkaars taal. Sommige dieren kunnen bijvoorbeeld de betekenis van de alarmroep van een andere dier begrijpen.

Honden en mensen leven al sinds mensenheugenis samen. Honden begrijpen vaak snel wat mensen bedoelen (waarschijnlijk halen ze de boodschap uit de toon waarop het gezegd wordt), maar mensen hebben aan de andere kant vaak moeite met de blaftaal van hun viervoeter. In dit boeiende filmpje (dat we te danken hebben aan de social networking site Petstreet) helpt communicatiespecialist John Rogerson ons om de boodschappen van onze trouwe viervoeters te ontcijferen.