Afscheidsinterview met Geert Laugs

Op 1 mei gaat Geert Laugs met pensioen, als directeur van CIWF Nederland. In dit afscheidsinterview blikt hij terug en, hoopvol, vooruit.

Ben je altijd al dierenbeschermer geweest? Hoe ben je bij Compassion in World Farming terechtgekomen?

“In 1993 solliciteerde ik bij Stichting Lekker Dier, als communicatiemedewerker. Ik was toen niet de ‘gedreven dierenbeschermer’ die ze zochten, maar maakte me wel grote zorgen over het dierenleed in de veehouderij. Tot mijn verrassing werd ik aangenomen. Lekker Dier was de organisatie die Nederland de ogen geopend had voor het dierenleed in de ‘bio-industrie’ zoals het toen heette. Met behulp van dikke readers leerde ik heel veel over alle ellende die de industriële veehouderij veroorzaakt voor de dieren. Via een mooie samenwerking met Compassion in World Farming ben ik toen overgestapt naar CIWF”.

Je hebt je dus meer dan 30 jaar ingezet voor de dieren in de vee-industrie? Hoe houd je dat vol als je geconfronteerd wordt met zoveel leed?
“Ik heb heel veel respect voor de mensen die zelf op pad gaan om dieren te helpen of leed te documenteren. Bijvoorbeeld door veetransporten te volgen en te filmen in slachthuizen. Dat werk heb ik nooit gedaan, maar het is onmisbaar. Maar ook voor mij is het nog altijd heel moeilijk al die beelden te zien. Het went nooit, maar ik heb ook de luxe dat ik even een pauze kan nemen als het teveel wordt. Helaas moeten we het dierenleed wel laten zien. Als het altijd verborgen blijft, komt er nooit een einde aan”.

Maar gebeurt dat wel ooit? Organisaties als CIWF en Wakker Dier bestaan al tientallen jaren en nog steeds zitten miljoenen dieren in de vee-industrie.
“We hebben best veel bereikt. Toen ik in de jaren ’90 begon bij Lekker Dier, zaten de meeste legkippen in Nederland nog vast in kleine kale legbatterijen, met z’n vieren in een klein kooitje. Piepjonge kalfjes werden toen nog helemaal alleen opgesloten in krappe houten ‘kisten’ en moedervarkens stonden hun hele leven vast tussen stalen stangen. Dat mag nu allemaal niet meer, niet alleen in Nederland maar in heel Europa. Maar je hebt gelijk: de veranderingen gaan niet snel genoeg”.

Hoe kijk je terug op je tijd bij CIWF?
“CIWF is een heel ambitieuze en inspirerende organisatie, die bovendien internationaal werkt. Dat is heel belangrijk, want dierenleed stopt niet bij de grens. Denk maar aan de veewagens die vol varkens vanuit Nederland naar Zuid-Europa gaan, waar het in de zomer bloedheet is. Het geeft een enorme kick om te zien en ervaren dat we onze campagnes niet alleen in Nederland voeren, maar tegelijkertijd ook in andere landen, én met succes. ‘Europa’ en ‘Brussel’ lijken ver weg, maar zijn heel belangrijk. De Europese wetten voor dierenwelzijn zijn dan wel verouderd, maar zonder die wetten zou er in de Zuid-Europese landen weinig of niet veel veranderd zijn. Ze maken voor miljoenen dieren heel veel verschil”.

Waar denk je met het meeste plezier aan terug, of waar ben je het meest trots op?
“Dat is ongetwijfeld het Europese burgerinitiatief "End the Cage Age - Stop de Kooien". Wij, van CIWF, namen het initiatief en organiseerden een campagne waaraan 170 dierenbeschermingsorganisaties in Europa deelnamen. We vroegen aan de EU om alle kooien in de veehouderij te verbieden, want die veroorzaken enorm dierenleed voor honderden miljoenen varkens, kippen en konijnen. Samen met al die organisaties lukte het om 1,4 miljoen handtekeningen uit alle landen van de EU bij elkaar te krijgen. En wat nog veel mooier is: de Europese Commissie stemde in met ons initiatief en beloofde wetsvoorstellen om een eind te maken aan alle kooien”.

Maar die wet is nog steeds niet van kracht, toch?
“Klopt, de Europese politiek werkt heel langzaam, maar de belofte staat nog steeds en we blijven campagne voeren om de Europese Commissie aan haar woord te houden. Ondertussen wordt het signaal dat Europa afgeeft wel al wereldwijd opgepakt en bereiden veehouders zich voor op het opdoeken van kooien”.

Gaat het ooit lukken de industriële veehouderij af te schaffen?
“Ik heb goede hoop. Er is de laatste jaren heel veel nieuw en baanbrekend onderzoek gepubliceerd over de intelligentie, de gevoelens en zelfs de taal van dieren. Dankzij die wetenschap weten we meer over het gevoelsleven van de dieren. We kunnen bijvoorbeeld verstaan wanneer ze blij of verdrietig zijn. We weten ook dat vissen pijn kunnen lijden en we kunnen zelfs sociaal gedrag bij insecten zien. Al die nieuwe kennis moet toch wel tot het inzicht leiden dat de huidige industriële veehouderij moreel onaanvaardbaar is.

Bovendien is er steeds meer bewijs voor de rampzalige invloed van de industriële veehouderij op het klimaat, op de natuur en het milieu. In Nederland ervaren we de problemen elke dag. Door de ammoniakuitstoot van de vee-industrie lopen we tegen grenzen aan. We komen om in de mest waar boeren en politiek geen raad mee weten. Technische oplossingen werken niet goed en kosten boeren en belastingbetaler wel veel geld. Een veel kleinere veehouderij, waarin alle dieren naar buiten kunnen is dan een veel betere oplossing. Die helpt Nederland en het platteland leefbaar te houden en zorgt ervoor dat dieren weer echt dier kunnen zijn”.

Wat ga je met alle vrije tijd doen nu je met pensioen gaat?
“Ik ga eerst van de zomer genieten en ik hoop dat het een mooie wordt, maar je hoeft je geen zorgen te maken dat ik daarna achter de geraniums ga zitten. Ongetwijfeld blijf ik mij op de een of andere manier inzetten voor een betere toekomst voor dieren, mensen en de aarde. We komen elkaar vast wel weer tegen!”.